Storing diagnose (OBD)

OBD staat voor On-Board Diagnostics en is in de auto-elektronica een term die verwijst naar het voertuig-management-systeem en de interface voor het uitlezen van informatie over verschillende delen van het voertuig.

Sinds de introductie in de jaren 80 varieert de hoeveelheid informatie beschikbaar via de OBD. De modernste OBD is versie OBD II.

OBD1 is in 1988 geïntroduceerd in de VS. OBD1 voertuigen moesten zijn uitgevoerd met een MIL (Malfunction Indicator Lamp). Storingscodes / DTC's (Diagnostic Trouble Codes) worden opgeslagen en kunnen worden uitgelezen.

Voor OBD1 was er nog geen standaard waar de voertuigmerken aan moesten voldoen, zo waren er geen specificaties waar de diagnosestekker aan moest voldoen, fabrikanten maakten zelf een ontwerp voor de diagnosestekker. Hierdoor zijn er vele verschillende soorten diagnosestekkers die worden gebruikt voor OBD1. Ook voor de OBD1 codes waren er geen richtlijnen. De meeste voertuigmerken werken dan ook met hun eigen codes.

In de jaren 90 ontwikkelde de CARB emissieregels voor een 2e generatie ‘On Board Diagnose’, de OBD2.

Alle personenwagens en lichte tot middelzware bedrijfswagens moesten per 1-1-1996 aan de OBD2-standaard voldoen.

De OBD-II heeft een gestandaardiseerde hardware interface: de vrouwelijke 16-pin (2x8) J1962 connector. In tegenstelling tot de OBD-I connector, is de OBD-II connector in principe altijd gelegen aan de bestuurderszijde of in de middenconsole van het voertuig.